Ais Krim Malaysia

Semasa di sekolah rendah, abah memberi saya duit saku sebanyak dua puluh sen sehari untuk di bawa ke sekolah. Ada juga hari-harinya yang tiada duit saku. Ia kadang-kadang terlangsung sehingga dua atau tiga hari lamanya. Mungkin abah terlupa. Namun,kami adik-beradik tidak sesekali berani memintanya daripada abah.

Kami cuma mengadu kepada mak. Lalu, mak akan membekalkan kami apa sahaja yang ada di rumah: nasi, apam kukus, kuih pau, karipap malah jemput-jemput sarapan pagi untuk di bawa sebagai bekal ke sekolah. Di sekolah, saya akan menjualnya kepada rakan-rakan yang sudi membeli. Hasil jualan tadi dapatlah saya membeli "Chickedeez" dari kantin sekolah. Selebihnya saya masukkan ke dalam tabung simpanan.

Apabila di rumah kami mempunyai peti ais, cabang perniagaan saya bertambah. Mak akan masukkan air milo, air teh, air sirap, air jagung, air asam Boi atau bubur kacang untuk dijadikan "Ais Krim Malaysia". Saya tidak lagi mengharapkan duit saku pemberian abah.

Setiap hari saya membawa Ais Krim Malaysia kiriman rakan-rakan mengikut citarasa yang telah ditempah oleh mereka. Waktu persekolahan saya bermula pada waktu tengahari, jadi Ais Krim Malaysia saya begitu laris dari hari ke hari.

Suatu hari, seperti biasa ketika saya sedang mengagih-agihkan ais krim kepada rakan-rakan di tempat letak kereta, tiba-tiba,"Ooo.. awak rupanya yang menjual Ais Krim Malaysia! Awak dah langgar peraturan sekolah ni.."

Saya tertangkap. Silap saya kerana tidak perasan salah seorang yang menempah ais krim itu adalah anak taukeh kantin sekolah. Ia rupanya satu perangkap.

Pada hari itu, tiga puluh batang ais krim pelbagai citarasa, cair begitu sahaja. Puas saya memujuk rakan-rakan agar ambil sahaja secara percuma. Namun, semuanya menolak kerana ketakutan. Saya terasa begitu terhina: sebagai seorang penjenayah!

Hari ini, saya melihat suasana tersebut masih wujud. Ibu tunggal kelihatan menjaja kerepek di celah-celah pengunjung gerai kedai makan. Lelaki tua dari Selatan Thailand menjual keropok ikan meniti dari satu kereta ke satu kereta di tempat letak kereta. Kanak-kanak sekolah rendah (seusia anak-anak saya) berkeliaran, walaupun jam sudah hampir 10.00 malam, masih menjual kismis minda atau kalender di stesyen-stesyen minyak.

Saya lihat mereka, saya menyaksikan mereka di dalam diri saya!